Weer een mijlpaal in het bestaan van Jaye. Of eigenlijk na het bestaan van mijn lieve zoon. Op zondag 16 juni is het 5 jaar geleden dat Jaye zijn laatste adem uitblies. Precies weer op zondag, weer vaderdag. Ik kan de dag bijna nog minuut voor minuut voor de geest halen vanaf de avond ervoor.
foto: Angela Doodeman van Het Fotoavontuur
Het is zaterdagavond, de meiden liggen in bed en Arna is bij me. Jaye ligt op zijn plekje in de woonkamer. Arna en ik hebben lol zoals altijd maar dat slaat om als Jaye na een spuugincident een extreem lange ademstop heeft. Arna probeert het te filmen maar door de schrik blijkt ze precies op de verkeerde momenten de knoppen te hebben ingedrukt waardoor de bank en het plafond voor en na het moment gefilmd zijn.
Dit kan toch niet het einde zijn? Alles in mij kan hem zo niet laten gaan. Ik roep hem, prikkel hem en uiteindelijk neemt Jaye een hap lucht als ik een paar keer in zijn gezicht blaas. Wanneer hij uitgeput in slaap is gevallen, begin ik over de muzieklijst die ik al jaren bij me draag en aanvul. Muziek is zo krachtig, helend, maar ook emotioneel. De tranen vloeien.
'dit kan toch niet het einde zijn?'
foto: Angela Doodeman van Het Fotoavontuur
Het is al ruim na middernacht en het is tijd dat Arna naar huis gaat. Maar het lukt haar niet. Eerst afscheid nemen bij Jaye en dan steeds een stukje dichter naar de deur. Tot Jaye zijn arm op lift, zijn middelvinger opsteekt en daarna overgaat in een soort zwaaibeweging. Die humor is typerend voor hun band.
Ik breng Jaye samen met zijn vader naar boven. Zijn eigen dekbed is nog nat dus er moet een ander op. Voor deze keer pak ik het witte dekbed met sterren van Jaye's zus. Jaye is nog steeds uitgeput en ligt heel ontspannen in zijn bedje.
Dan krijg ik een app van Arna. Ze is thuis. Ze schrijft: “Ik ben thuis. Ik vond het heel fijn en ook tegelijk moeilijk om bij jullie te zijn. Misschien dat dit de laatste keer is dat ik Jaye gezien heb. Maar wat vond ik het mooi en ontroerend dat hij voordat ik wegging nog even opleefde. Het was net alsof hij zei: Dag Arna, vond het fijn met je en tot hiernamaals of zoiets … Ik hoop dat Jaye op een bepaald moment, wanneer hij vindt dat het zijn tijd is, vredig zal inslapen. Dat het mooi geweest is voor het lieve, dappere, sterke en stoere mannetje.”
'hij is gegaan'
We appen nog even door over dat het einde nabij lijkt. Of zoals Jaye vaker heeft gedaan, kan hij ook opbloeien en nog een tijd doorgaan. Om half 3 sluiten we ons app contact met ons vaste ritueel van vervoermiddel emoticons en een blow hartje… met een glimlach en een traan val ik in slaap. 5 uur later app ik Arna: hij is gegaan. Ze springt in de auto en komt naar ons toe. Het is zo fijn dat ik deze momenten heb vastgelegd en kon delen.
Dit jaar zal Jaye zijn sterfdag voor het eerst anders zijn. Niet als gezin compleet. De vader van Jaye en ik liggen in scheiding. Dat was op de avond voor het sterven van mijn lieve zoon wel anders. We waren een team. Een moment vol liefde, een drie eenheid. Samen naar boven brengen, samen momenten vastleggen op foto en video. Samen bij hem zijn toen hij zijn laatste adem uitblies. Zo dankbaar dat ik op dat moment Jaye zijn hand vasthield. Dat ik er voor hem mocht zijn vanaf dat hij vanuit een paar cellen in mijn buik begon te groeien totdat zijn hart voor het laatst klopte.
foto: Angela Doodeman van Het Fotoavontuur
'diepe buiging voor de overgave waarmee Jaye leefde'
Wat een reis op aarde heeft Jaye gemaakt. Een diepe buiging voor de overgave waarmee hij zijn leven moest leven. Een voorrecht om van zo dichtbij mee te mogen maken en van te leren. Want lessen waren het. Hele zware, intense lessen. Maar ook vol genieten van de prachtige momenten. Zijn lach, zijn energie, de mensen met wie ik in aanraking kwam tijdens zijn leven.
Nu moet ik Jaye al 5 jaar missen. Het is vreemd dat hij altijd 4,5 jaar blijft en zijn zussen doorgroeien. Zeker toen zijn jongste zusje ouder werd dan hij.
Gelukkig is Jaye is altijd aanwezig bij ons. Elke dag brandt zijn lamp op zijn plekje in de kast. Degene die als eerste beneden is, zet zijn lamp aan. En elke avond sta ik stil bij zijn foto. Bij hem en wat hij gebracht heeft. Of ik vraag hem om hulp of advies. Dankbaar voor alle liefde en wijsheid die hij heeft gebracht en nog steeds brengt.
Mensen schrikken vaak als ze horen dat het al 5 jaar terug is. Ik ervaar het van twee kanten voelen. Soms voelt het als de dag van gister en soms kan ik me het al haast niet meer voorstellen hoe ik toen leefde en voelt Jaye heel ver weg.
Ik kijk uit naar zondag: Jaye day. Anekdotes ophalen en een dag helemaal in het teken van Jaye. Zijn leven vieren, net als de betekenis van zijn naam: enjoy life!
'Jaye betekent enjoy life'
liefSAAM
De tijd met Jaye heeft mij geïnspireerd een boek te schrijven: 'Help, mijn kind gaat dood'. Het boek gaat onderdeel zijn van het platform liefSAAM waar ik mijn ervaring deel en hopelijk anderen inspireer, ontlast en vrij laat voelen om even gewoon ouder en kind te zijn. Het gevoel van samen in liefde. Dit platform is in ontwikkeling. Momenteel ben ik bezig met het boek en de vorming van het platform. Wordt vervolgd...
Wil je meer? Op mijn inspiratiepagina staan blogs, meditaties, tips en (test en ervaar) opdrachten.
Reactie plaatsen
Reacties